دیابت و درد مفاصل

دیابت و درد مفاصل به عنوان شرایط مستقل در نظر گرفته می شوند. درد مفاصل ممکن است پاسخی به یک بیماری، آسیب یا آرتروز باشد. می تواند مزمن (دراز مدت) یا حاد (کوتاه مدت) باشد. دیابت به دلیل عدم استفاده صحیح بدن از هورمون انسولین یا تولید ناکافی آن ایجاد می شود که بر سطح قند خون تأثیر می گذارد.

یک بیماری مرتبط با هورمون و قند خون چه ارتباطی با سلامت مفاصل دارد؟

دیابت با علائم و عوارض گسترده ای همراه است. بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، 47 درصد از افراد مبتلا به آرتروز نیز دیابت دارند.

بین این دو شرط ارتباط قوی غیرقابل انکاری وجود دارد.

آشنایی با آرتروپاتی(التهاب مفصلی) دیابتی

دیابت می تواند به مفاصل آسیب برساند، وضعیتی به نام آرتروپاتی دیابتی. برخلاف درد ناشی از ضربه فوری، درد آرتروپاتی در طول زمان اتفاق می افتد.

علائم دیگر عبارتند از:

• پوست ضخیم

• تغییرات در پا

• شانه های دردناک

• سندرم تونل کارپال

مفصل جایی است که دو استخوان به هم می رسند. هنگامی که یک مفصل فرسوده شود، محافظتی که ایجاد می کند از بین می رود.

درد مفاصل ناشی از آرتروپاتی دیابتی به اشکال مختلف ظاهر می شود.

مفصل شارکو (مفصلی که حس درد ندارد و ممکن است دچار تخریب شود):

مفصل شارکو زمانی اتفاق می افتد که آسیب عصبی دیابتی باعث از بین رفتن مفصل شود. آرتروپاتی، نوروپاتیک نیز نامیده می شود، این وضعیت در پاها و مچ پا در افراد دیابتی دیده می شود. آسیب عصبی در پا ، دیابت شایع است که ممکن است به مفصل شارکو منجر شود. از دست دادن عملکرد عصبی منجر به بی حسی می شود. افرادی که روی پاهای بی‌ حس راه می‌ روند، بدون اینکه بدانند رباط‌های خود را می ‌پیچند و آسیب می‌ بینند. این امر به مفاصل فشار وارد می کند که در نهایت می تواند باعث فرسودگی آنها شود. آسیب شدید منجر به تغییر شکل در پا و سایر مفاصل آسیب دیده می شود. 

بدشکلی استخوان در مفصل شارکو ممکن است با مداخله زودهنگام پیشگیری شود.

علائم این بیماری عبارتند از:

• مفاصل دردناک

• تورم یا قرمزی

• بی حسی

• ناحیه ای که در لمس گرم است

• تغییر در ظاهر پاها

اگر پزشک تشخیص دهد که درد مفاصل شما مربوط به مفصل شارکو دیابتی است ، مهم است که استفاده از نواحی آسیب دیده را برای جلوگیری از تغییر شکل استخوان محدود کنید. اگر پاهای شما بی حس است، برای حمایت بیشتر از ارتز(کمربند ارتوپدی) استفاده کنید.

استئوآرتریت (OA) و دیابت نوع 2

استئوآرتریت (OA)شایع ترین شکل آرتریت (آرتروز) است. ممکن است به دلیل اضافه وزن ، ایجاد یا تشدید شود، که یک مشکل رایج در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 است. برخلاف مفصل شارکو، OA مستقیماً توسط دیابت ایجاد نمی شود. در عوض، اضافه وزن خطر ابتلا به دیابت نوع 2 و OA را افزایش می دهد.

استئوآرتریت زمانی رخ می دهد که بالشتک بین مفاصل (غضروف) از بین برود. این باعث ساییدگی استخوان ها روی یکدیگر و در نتیجه درد مفاصل می شود. در حالی که ساییدگی مفاصل تا حدی در افراد مسن طبیعی است، وزن اضافی این روند را سرعت می بخشد. ممکن است متوجه مشکل فزاینده در حرکت اندام های خود و همچنین تورم در مفاصل شوید. لگن و زانو شایع ترین نواحی درگیر در OA هستند.

بهترین راه برای درمان OAمدیریت وزن است. اضافه وزن به استخوان ها فشار بیشتری وارد می کند. همچنین کنترل دیابت را سخت تر می کند، بنابراین از دست دادن چند کیلو اضافی نه تنها می تواند درد مزمن مفاصل را کاهش دهد، بلکه ممکن است سایر علائم دیابت را نیز کاهش دهد.

به گفته سازمان آرتریت، از دست دادن 6 کیلو وزن اضافه ممکن است درد زانو را تا 50 درصد کاهش دهد. ورزش منظم می تواند بیشتر از حفظ وزن موثر باشد. حرکات فیزیکی همچنین به روان شدن مفاصل شما کمک می کند. در نتیجه ممکن است درد کمتری احساس کنید. پزشک شما ممکن است داروهای ضد درد را برای زمانی که ناراحتی مفاصل ناشی ازOAغیر قابل تحمل می شود، تجویز کند. جراحی، مانند تعویض زانو، ممکن است در موارد شدید مورد نیاز باشد.

آرتریت روماتوئید (RA) و دیابت نوع 1

همانطور که انواع مختلفی از دیابت وجود دارد، درد مفاصل همراه با آرتریت نیز به اشکال مختلف ظاهر می شود. آرتریت روماتوئید (RA)یک بیماری التهابی است که توسط یک بیماری خود ایمنی ایجاد می شود. در حالی که تورم و قرمزی ممکن است وجود داشته باشد، برخلاف OA، RA ناشی از اضافه وزن نیست. در واقع، علل دقیق RA ناشناخته است. اگر سابقه خانوادگی بیماری خودایمنی دارید، ممکن است در معرض خطر RA باشید.

دیابت نوع 1 نیز به عنوان یک بیماری خود ایمنی طبقه بندی می شود که ارتباط احتمالی بین این دو را توضیح می دهد. این شرایط همچنین نشانگرهای التهابی مشترک دارند. هم RA و هم دیابت نوع 1 باعث افزایش سطح اینترلوکین 6 و پروتئین واکنشی C می شوند. برخی از داروهای آرتریت می توانند به کاهش این سطوح و بهبود هر دو بیماری کمک کنند.

درد و تورم از خصوصیات اولیه RA هستند. علائم می توانند بدون هشدار ظاهر شوند و از بین بروند. هیچ درمانی برای بیماری های خودایمنی مانند RA وجود ندارد، بنابراین تمرکزبر درمان، کاهش التهابی است که باعث  این علائم می شود.

داروهای جدیدتر RA عبارتند از:

• etanercept (Enbrel)
• adalimumab (Humira)
• infliximab (Remicade)

این سه دارو ممکن است در کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 مفید باشند. دیابت نوع 2 با التهاب همراه است که این داروها به مدیریت آن کمک می کنند. به گفته بنیاد آرتریت، در یک مطالعه، خطر ابتلا به دیابت نوع 2 برای کسانی که از این داروها استفاده می کردند کمتر بود.

منابعی برای مطالعه بیشتر:

• Additional types of neuropathy: Charcot’s joint. (2013, December 5)
  diabetes.org/living-with-diabetes/complications/neuropathy/additional-types-of-neuropathy.html
• Arthritis: Meeting the challenge of living well – At a glance 2013. (2013, July 18)
  cdc.gov/chronicdisease/resources/publications/aag/arthritis.htm
• Mayo Clinic Staff. (2014, May 13). Bone and joint problems associated with diabetes
  mayoclinic.org/diseases-conditions/diabetes/in-depth/diabetes/art-20049314
• The diabetes-arthritis connection. (n.d.)
  arthritistoday.org/about-arthritis/arthritis-and-your-health/diabetes/diabetes-arthritis.php